"- Kto ty jesteś? - Polak mały..." czyli przemyślenia emigracyjne.

Przykro mówić, ale o Dniu Niepodległości wielu z nas często zapomina,  a przecież to ważne święto dla historii naszego kraju. Ważne święto dla nas samych, takich, jakimi jesteśmy dzisiaj...

Patrząc w szklany ekran, oglądają relacje z marszu niepodległościowego w Warszawie, czytając relacje w największych portalach internetowych zastanawiałam się wczoraj, jak wielu ludzi na emigracji zadaje sobie to samo pytanie: co ja tutaj właściwie robię i jak to się stało, że się tu znalazłam?...

Nie będę narzekać na Rząd, podatki, płace minimalne, warunki socjalne i mieszkaniowe czy na mentalność Polaków. Zmagania w tych tematach są i będą wszędzie na świecie, w każdym kraju w którym jesteśmy w stanie się zadomowić będą plusy i minusy, w jednych dziedzinach będziemy starali się mniej a w innych bardziej. W jednym kraju jest lepszy socjal, w innym opieka zdrowotna czy płace minimalne. Ale tak samo, jak człowiekowi nigdy nie będzie dość dobrze, tak samo narzekać będziemy na to, co mamy i co jeszcze moglibyśmy mieć, gdyby tylko...

Odpowiedź jest prosta. Na Wyspy przygnała mnie chęć lepszego życia. Nie, nie chodzi bynajmniej o zarabianie niebotycznych sum, raczej o spokój ducha bez obawy o "jutro", bez narastających długów, pożyczek i debetu na karcie kredytowej. Chodzi o potrzebę i chęć życia... w spokoju. Staram się jednak pamiętać o Polsce, celebrować ważne święta państwowe, Polskie tradycje które wyniosłam z domu rodzinnego. Wszystko to chciałabym też przekazać Gabrysi, aby znała swoją tożsamość, historię swojej ojczyzny, pamiętała kim jest i skąd pochodzi. Aby dobrze znała dalszy ciąg wierszyka:

"-Kto ty jesteś? 

- Polak mały (...)"

Osobiście drażni mnie zapominanie o polskości, tak niesamowicie "modne" wśród emigrantów. Wieczne narzekanie, plucie sobie nawzajem w twarz, ośmieszanie tradycji... Nazywanie dzieci Brajankami, Rajankami i Dżesikami, kiedy rodzice, dziadkowie i reszta rodziny jest pochodzenia polskiego... Zupełnie tak, jakby wstydzono się swojego pochodzenia, jakby bycie Polakiem okrywało hańbą i odciskało piętno uniemożliwiające normalne funkcjonowanie. Jednak nie mnie dociekać powodów takiego zachowania, w końcu każdy ma przecież prawo do własnych poglądów i postępowania w taki sposób, w jaki się podoba. Jednak nie o osąd mi tu chodzi, ale o skłonienie do chwili refleksji.

***

Wczorajsze, niedzielne popołudnie minęło nam spokojnie i rodzinnie. Natchnęło mnie na pieczenie muffinek, które ostatni raz (wstyd się przyznać) piekłam będąc jeszcze w ciąży... A przecież są tak banalne w przygotowaniu!

PRZEPIS NA MUFFINKI:

• 2 szklanki mąki
• 2/3 szklanki cukru
• 2 łyżeczki proszku do pieczenia
• 1/3 szklanki oleju lub roztopionego, przestudzonego masła
• szklanka mleka
• cukier waniliowy lub aromat
• 1-2 jajka
• marmolada, orzechy, rodzynki - cokolwiek, co chcemy dodać do babeczek ;)

Do miski wsypujemy suche składniki (mąka, cukier, proszek) i mieszamy je. Dodajemy do nich resztę mokrych składników i mieszamy drewnianą łyżką do połączenia. Ważne: składniki nie muszą tworzyć jednolitej masy, mogą zostać grudki! 

Ciasto nakładamy do papierowych kokilek do wysokości około 2/3 naszej foremki. Wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni na około 15-20 minut. Gotowe! :)

Tymczasem Młoda sypia już odrobinę lepiej, ale przypałętał się do nas katarek który skutecznie zatyka mały nosek... :(  Gabi pięknie pełza po podłodze, ale dupinki podnieść do raczkowania bynajmniej nie zamierza ;) Od kilku dni trajkocze jak najęta, buzia jej się nie zamyka a najczęstszym powtarzanym obecnie słowem jest 

MAMA!